Weinig energie of zeg maar gerust totaal geen energie meer. 'Moe tot op het bot', antwoordde ik als iemand me vroeg hoe het met me ging. Een betere omschrijving had ik niet. Alle energie was uit mijn lijf verdwenen. Een gevoel dat ik nog nooit had gehad en waarvan ik dacht dat het ook nooit meer weg zou gaan.
Dat je 's ochtends topfit wakker wordt dat kan ik me nog steeds moeilijk voorstellen. Maar als de wekker gaat en je je bed uit stapt dan heb je normaalgesproken energie genoeg om je ochtendroutine te gaan doen. Na een dag hard werken mag je thuis nog aan de slag met koken, kids, sporten en uiteindelijk plof je moe maar voldaan op de bank. Het is vanzelfsprekend dat je al deze dingen gewoon doet. Dat je ze KAN doen.
Maar dan dit:
Je wordt doodmoe wakker (als je al geslapen hebt) en vraagt je af hoe je het einde van de dag haalt. Je hijst jezelf uit bed, staat te wankelen en gaat het liefst meteen weer liggen, totaal uitgeput. Maar helaas. De hond moet uitgelaten worden en de kinderen moeten aangekleed worden, eten en naar school gebracht worden. Jezelf aankleden is eigenlijk al teveel gevraagd laat staan dat je iets voor een ander doet! Je bent niet vooruit te branden, uitgeput. Je kinderen helpen doe je met tranen in je ogen maar eigenlijk kan je echt niet meer. Je batterij is al leeg en je reserve batterij ook. Op de klok is het 8.00u.
Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben compleet gesloopt. Kan me toch niet zomaar ziek melden?
Die totale uitputting heb je in maanden en soms jaren opgebouwd. En maar door, en maar door. Het kan beter, het kan meer. Nog even dit en nog even dat. Niet zeuren maar hop die schouders er onder. Kijk eens hoe mooi mijn leven is? Toffe baan, lieve partner, schatten van kinderen, gezond lichaam, fijne vrienden en een volle agenda met allemaal leuke dingen. Ik mag niet klagen. Iedereen heeft het toch druk? Tsja, moe zijn we allemaal wel eens. Dat hoort er gewoon bij! Een keer wat eerder naar bed en weer door. Toch?
Of toch niet? VOELEN wanneer het genoeg is, is niet makkelijk. Is ons ook niet aangeleerd. Met ons hoofd kunnen we alles beredeneren, analyseren en praten we alles goed. STILSTAAN en ademhalen, je lijf in om te voelen hoe het echt met je gaat. Wanneer heb jij dat voor het laatst gedaan? Hoe vaak doen we dingen die eigenlijk helemaal niet goed voor ons zijn. Waar we geen zin in hebben, die niet bij ons passen. Je hebt mensen in je leven die je alleen maar energie kosten. Haal je voldoening uit je werk? Je laat je wellicht verleiden tot activiteiten die je, als je ECHT zou mogen kiezen, liever niet zou doen. Het constant ingaan tegen dat wat je lijf je eigenlijk vertelt, leidt tot een leegloop aan energie, een steeds legere batterij.
Bij een burn-out heb je te lang niet naar je lijf geluisterd. Je hebt de belangrijkste signaalgever volledig genegeerd, soms onbewust maar ook vaak genoeg bewust.
Hulp bij herstel
Herstel gaat langzaam. Stapje voor stapje en een tijdelijke terugval is onvermijdelijk. Oude gewoontes en patronen ploppen op. Je trapt er weer in. Toch weer tegen je gevoel in gegaan. En waarom? Omdat het lullig is om niet naar de verjaardag van je schoonfamilie te gaan? Of omdat je toch geen 'nee' kan blijven zeggen? Met vallen en opstaan krabbel je weer op en leer je telkens weer waar je grens ligt. Een coach, therapeut of psycholoog is geen overbodige luxe om in de arm te nemen. Patronen zitten te diep en om een andere route, een andere manier te vinden, heb je hulp nodig. Het onbewuste bewust maken, het contact met je lijf herstellen en weer vertrouwen krijgen in jezelf dat heeft tijd nodig. Veel tijd en veel rust.
Hersteld en dan?
Een vrij heftige periode was dat, mijn burn-out. Een gezonde jonge vrouw die niets meer kon. Schaamte, intens verdriet want wat voor een moeder ben ik in vredesnaam als ik niet voor mijn eigen kinderen kan zorgen? Kan ik ooit terug naar mijn baan? Kan ik überhaupt ooit weer werken? Mijn geheugen is na jaren nog steeds niet terug op niveau van voor de tijd dat ik roofbouw begon te plegen op mijn eigen lijf. Woordvindingsproblemen heb ik nog dagelijks. Sociale activiteiten kosten me best wat kruim waardoor ik keuzes moet maken. Naast de zorg voor mijn gezin, het huishouden en mijn werk kan er niet zoveel bij. De avonden en de weekenden houd ik graag rustig. Die gebruik ik om bij te komen van de werkweek. Ik plan herstelmomenten in, zowel op het werk als thuis. Ga ik toch mijn grens over? Dan weet ik dat al van tevoren omdat mijn lijf me dat duidelijk vertelt en dan is dat een bewuste keuze. De rekening volgt gegarandeerd.
Dat niet iedereen snapt waarom ik sommige keuzes nu maak, dat is prima. Zoals met zoveel dingen moet je het eerst zelf ervaren voordat je het helemaal begrijpt. Al is dit een ervaring die je ook best over mag slaan.
Comentarios