Weerstand en tegenslag, niemand zit er op te wachten maar iedereen heeft het nodig. Wanneer we kunnen vermijden we het. En we worden steeds beter in het vermijden dat we het kleinste beetje dat we dan toch krijgen, steeds moeilijker kunnen verdragen.
De electrische fiets is niet meer weg te denken uit ons straatbeeld. Waar hij voorheen vooral voor ouderen was bedoeld, gaat inmiddels onze jeugd ermee naar school. Wind tegen is geen probleem meer als je fiets het zware werk doet. Regent het een beetje? Dan pakken we massaal de auto en worden onze kinderen naar school gebracht.
Mijn ouders brachten mij echt niet naar school bij wat regen, wind of sneeuw. En was het donker buiten? Dan moest ik nog harder trappen want mijn fietsverlichting deed het pas als de dynamo mijn band raakte. Dat creëerde weerstand maar bracht me wel licht.
In mijn werk in het onderwijs, in mijn praktijk, bij vrienden en familie, kan ik er niet omheen. We elimineren weerstand waar we kunnen voor onszelf maar zeker voor onze kinderen. We zijn bang voor tegenslag en raken steeds vaker compleet verlamd, schieten in de slachtofferrol. Iedereen kent inmiddels de term 'curling ouders'. De weg voor je kind zo vrij maken dat het zonder enige obstakels soepeltjes door het leven kan. Vanuit zorg en liefde vegen we wat af, sturen de beren van de weg, leggen de tegels recht en lopen om obstakels heen als we ze niet verwijderd krijgen.
Het resultaat
Een volledige generatie (ik chargeer natuurlijk) die niet gewend is om te dealen met tegenslag. Maar wist je dat we niet zonder weerstand en tegenslag kunnen functioneren in onze maatschappij? Het geeft ons de tools om te overleven. Hoe ga je om als iets tegenvalt? Als je een onvoldoende haalt, niet die promotie krijgt, je de nodige negatieve feedback ontvangt van je collega? Je wordt er vindingrijk van, je probleemoplossend vermogen wordt aangesproken, je creativiteit mag gaan borrelen en je mag gaan onderzoeken wat het is dat je zo raakt. Wat maakt dat die onvoldoende zo zeer doet? Zit er niet gewoon een kern van waarheid in dat wat je collega je zegt?
Als je uren met je biologieboek op je kamer zit en je haalt nog steeds een onvoldoende, is een herkansing dan de juiste oplossing? Of studeer je misschien helemaal niet efficient? Heb je ook echt al die tijd aan biologie gewerkt of zat je door je socials te scrollen? AIs je samenvatting net zo lang als het tekstboek dan heb je hard gewerkt maar dan beheers je de vaardigheid 'samenvattingen maken' nog niet voldoende. Je kan beter je aanpak bekijken dan het probleem buiten jezelf op proberen te lossen. Je collega blijft mopperen over het feit dat je je verslaglegging niet op orde hebt. Is die collega dan een zeur of mag jij jezelf eens achter de oren krabben en er voor gaan zorgen dat je verslaglegging wel op orde is? Wat heb jij daarvoor nodig?
Winst
We leren zoveel over onszelf als het even niet gaat zoals we willen en als het leven iets anders voor ons in petto blijkt te hebben. Je ontdekt wat belangrijk voor je is, waar je voor wil strijden. Maar ook wat je eigenlijk prima los kan laten. Soms moet je harder gaan werken of je zou kritischer kunnen kijken of dat wat je doet je oplevert wat je wil dat het je oplevert.
Van weerstand groeien we. Tegenslag leert ons onszelf kennen. Je leven is geen rechte weg maar zal altijd vol zitten met hobbels, kuilen, kraters, bergen en omwegen. Leren we onszelf en onze kinderen hier niet mee omgaan, dan kom je zo'n kuil (laat staan een krater) niet meer uit. Maar leren we klimmen, versnellen of juist vertragen, verdiepen of juist verbreden, dan zullen we elke keer wijzer en sterker worden waardoor de volgende drempel weer een stukje makkelijker is. Ga jij weerstand uit de weg of gebruik je het om te groeien? Wat kies jij?
When life throws you a curveball, learn to swerve.
Comments